Сурайё Ҳасансултон (номи пурра — Сурайё Ҳакимова; таваллуд — 8 майи соли 1980, деҳаи Қаракчиқуми ноҳияи Конибодом, вилояти Суғд) — адиб, рӯзноманигор, шоир ва адабиётшиноси маъруфи тоҷик, номзади илмҳои филология (2010). Ӯ узви Иттифоқи журналистони Тоҷикистон аз соли 2008 ва узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон аз соли 2020 мебошад.
Фаъолияти рӯзноманигории худро соли 2004 дар рӯзномаи «Ҳақиқати Суғд» оғоз намуда, то ба мансаби муовини сармуҳаррир расидааст. Дар баробари мақолаҳои таҳлилӣ, ӯ дар соҳаи илмӣ низ фаъол буда, баъди хатми Донишгоҳи давлатии Хуҷанд дар бахши рӯзноманигорӣ, таҳқиқоти илмии худро дар мавзӯи «Вижагиҳои иҷтимоии шеъри муосири тоҷикӣ» анҷом додааст.
Сурайё Ҳасансултон инчунин дар соҳаи ҳунар таҷриба дошта, дар филми «Тангно» (Суғдсинамо, 2017) нақши модари Армон — Розияро иҷро кардааст.
Муаллифи чандин китоби шеър ва пажӯҳишҳои илмӣ буда, аз ҷумла:
«Даричаи умед» (2010),
«Шеър, ҳунар ва иҷтимоъ» (2018),
«Даст ба дасти орзу» (2019),
«Чиҳил дарси Камол» (2020),
«Гӯшвори гелос» (2021),
«Валси сапеди офтоб» (2022),
«Ҳақиқат аз равзанаи замон» (2022),
«Зане, ки бо раҳи хуршед меояд» (2025).
Сазовори ҷоизаҳои Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон «Падида» (2015) ва ҷоизаи журналистони вилояти Суғд ба номи Ҳоҷӣ Содиқ (2021) гардидааст.
Вложения
Последнее редактирование модератором:
️Итмоми як китоби офтобӣ, ки ҳар сатру вожа саҳфа ба саҳфа лабрези ишқу муҳаббат, умеди васл, ҳасрату ҳиҷрон, орзуву армони инсони хокиро бозгӯст, бароям фараҳбахш буд....