Ҳар гаҳе дар меҳргон дилҳо мунаввар мешавад,
Ранги олам мисли тилло соф асфар мешавад.
Баргҳои ҳар дарахти сабзгуни бордор,
Дар талоши умри бобунёд аҳмар мешавад.
Чун саховатпеша бошад тирамоҳи зарнигор,
Коми ҳар як одамӣ аз мева шаккар мешавад.
Боз аз борони раҳмат баҳра бардорад замин,
Ҳар пайе, ки хушк бошад, ҳавзи Кавсар мешавад.
Аз баҳорон сабр кардам шуд аён дар тирамоҳ,
Дар садаф аз собирӣ ҳар ҳаста гавҳар мешавад.
Меҳргон идест, дар дил оварад шавқу сурур,
Қалби ҳар кас аз насимаш байти анвар мешавад.
Ҳикмате дорад, Саодат, фасли поиз аз азал,
Гар самар бошад касеро вирди дафтар мешавад.
Саодат
луғат: асфар – зард
аҳмар – сурх